Zonder kaart loop ik door verlaten straten. Wetende dat er ergens een bestemming is.
Het begin al lang vergeten.
Het einde nog niet gevonden.

In de straten is het stil, geen geluiden, geen stemmen. Voor me zie ik wegen, nieuwe routes. De keuze overwelmt me. Terugkijkend zie ik mijn pad.
Het kronkelt, geen stuk is recht. Als een ongeleid projectiel, vloog ik door de wereld heen.

Elke weg die ik volg — of gevolgd heb — lijkt niet te eindigen. Geen weg die me brengt waar ik écht wil zijn.
Alsof ze het niet willen.
Alsof die wegen mijn grootste vijanden zijn.
Alsof ik het niet mag vinden.

Wat ik wil vinden? Essentie, mijn essentie.
Om precies te zijn.
Mijn doel, mijn uitgangspunt.

Ik vraag, maar krijg geen antwoorden.
Ik zoek, maar kan niks vinden.
Ik weet, maar kan niet geloven.
Alsof ik het niet mag vinden.

Lang was de hoop verloren. De zoektocht gestaakt, nooit begonnen.
Ík was verloren.
Ik was verdwaald.

Maar, er moet meer zijn dan wat ik zie. Meer dan het huis waar in ik woon. Meer dan spullen, bezittingen, beloningen.. Iets wat niet te kopen is, niet te huren.
Iets wat mijn leegte vult.

Ik ben iemand van vragen, waarom vind ik geen antwoorden?
Alsof ik het niet mag vinden.

Iets, geef me iets wat mij laat zien waar ik heen ga. Het licht in de duisternis, een ster aan de hemel.
Een gevoel, een richting, iets van binnen.

Dat me wijst.

Naast me staat een bord: U bent hier is alles wat het zegt.
Maar ik weet waar ik ben. Ik weet alleen niet waar ik heen ga.
Of waar ik vandaan kom.

Zonder kaart loop ik door verlaten straten. Het einde nog niet gevonden. Alsof ik het niet mag vinden.
Ik laat los wat ik vraag. Ik laat los wat ik zoek. Ik laat los wat ik denk, wat ik weet.

Zie ik daar een licht?