In eenzaamheid gevangen

Als je in je hoofd alleen bent, met niemand om je heen.
Als iedereen staat te kijken maar, voor je gevoel, niet naast je komt staan. Wanneer je zo alleen bent dat je eigen gezelschap niet meer toereikend is.
Je eigenwaarde zo ver gedaald dat het niet meer boven het nulput uit kan komen.
Waar ga je dan heen? Wat kun je dan nog doen?

Ik stel met het voor: Zo intens alleen dat je niets meer ziet. De aanwezigheid van mensen om je heen wordt niet meer erkend. Je maakt geen nieuwe contacten en laat bestaande verwateren. Alles wat je doet, veroorzaakt door die eenzaamheid en leegte, versterkt alleen maar het solitaire bestaan.

Als een net valt het over je heen; is mijn visualisatie.

Hoe meer moeite je doet, hoe moeilijker het te ontkomen is en strakker het net om je heen trekt. Want je acties, je daden en plannen, zullen nooit hun beoogde effect hebben — ondanks je zuivere motieven.
Juist omdat je niets meer ziet, niet meer door hebt waar je heen moet gaan, is elke stap er een in de verkeerde richting.

Je sluit mensen buiten.
Dat deed je al maar nu is het versterkt. Door je isolement ben je blind voor hun aanwezigheid en gefocust op elk gebrek. Je ziet iedereen langzaam van je weg lopen.. en neemt dat als bewijs om verder te vervreemden. Al is het verband hier precies andersom.
Door je initiële vooringenomen positie gaat iedereen uiteindelijk weg. Met pijn in hun hart verlaten ze je een voor een.
Stilletjes wetende dat jij die pijn niet zult bemerken en alleen hun vertrekkende beweging zult erkennen.

[stilte]

Niemand kan je de vlucht kwalijk nemen.
Al is het de vraag of iemand het — jouw situatie — ooit echt kan begrijpen. Daarin ben je misschien wel echt alleen.
Niemand voelt, weet of kan bedenken wat er door je heen gaat. Of misschien is het juist wel die afwezigheid van gevoel wat het besef onmogelijk maakt.
Maar, bij het idee dat de morgen niet beter is dan het verleden, is die vlucht misschien nog niet eens zo gek? Al weten wij, de onwetenden, dat er nog wel iets positiefs te vinden is. Maar waar wij net zo goed jouw wereld niet kunnen bevatten, zie jij onze rooskleurige toekomsten niet.

Vanuit alles, hoop ik, dat je blik weer open wordt.
Dat je gaat zien dat je niet alleen bent.
Ondanks alles, zelfs na wat er is gebeurd.

Dat je voelt dat mensen er voor je zijn en graag in je aanwezigheid willen verblijven. Ik wens dat mijn angst, dat het straks te laat is, niet werkelijkheid zal worden. Dat op het laatste moment je de weg terug zult vinden en kleine stapjes vooruit kunt maken. Ik hoop dat ik er dan voor je ben, met je mee kan lopen en we samen elkaars aanwezigheid kunnen zien. Dat je me toe laat en dat ik in staat ben om open met jou naar de wereld te kijken. De wereld die, als het mijn keuze was, niet zonder jou hoeft voor te bestaan.



Terug naar het overzicht →

Reacties