Door toeval bij elkaar gebracht zaten we naast elkaar:
Jij te vroeg, ik te laat.
Het zweet droop, in tientallen kleine druppeltjes, nog over mijn gezicht.
Verwarmd, nog niet door jou, [loop ik te hard van stapel?]
Keek ik om me heen.

Soms zit ik stil voor me uit te staren en dwalen mijn gedachten af.
Het overvalt me, en komt bijna uit het niets.
Alsof er geen oorsprong is.
Met zijn kracht kan het vrolijkheid verdrijven en alle vreugde in me laten versterven.
Het is een bepaalde woede die mij, als ik eerlijk ben, nooit vaak eigen is.
In ieder geval tot nu.
Deze rationele beschrijving is een gevolg van die afstand. Zo ver weg dat het met puur uiten van gevoel inmiddels weinig te maken heeft.

Nog niet bewust van mijn aanwezigheid,
Loop je langzaam mijn richting op.
Ik kan naar je kijken zonder je blik te treffen;
Je voelt mijn ogen niet naar je staren.

Als je in je hoofd alleen bent, met niemand om je heen.
Als iedereen staat te kijken maar, voor je gevoel, niet naast je komt staan. Wanneer je zo alleen bent dat je eigen gezelschap niet meer toereikend is.
Je eigenwaarde zo ver gedaald dat het niet meer boven het nulput uit kan komen.
Waar ga je dan heen? Wat kun je dan nog doen?