Elke ochtend, wanneer wij langzaam voor ons uit staren, begint onze strijd.
Bevroren staan we te wachten op onze kans; als eenzame soldaten.
Niets vermoedend lijkend, gefocust binnenin.

Ik zie je staan: Ver weg, altijd bereikbaar maar misschien wel niet verbonden.
Dag in dag uit, onophoudelijk, stuur je woorden de wereld in; naar iedereen die wilt luisteren, naar iedereen die omhoog kijkt.
Zelfs als niemand luistert lijk je te stralen.

Zonder kaart loop ik door verlaten straten. Wetende dat er ergens een bestemming is.
Het begin al lang vergeten.
Het einde nog niet gevonden.

Ik wacht.
Ik wacht totdat er iemand belt.
En als er dan niemand thuis is,
Dan neem ik op.